Pamukkale: Castillos de algodón

Pamukkale se sitúa en Turquía y recibe el nombre de "Castillo de algodón" debido a la apariencia de sus cientos de piscinas escalonadas de travertino y de color blanco producto de la precipitación del calcio del agua termal de la zona. Son cascadas petrificadas situadas en una gran colina que configuran pozas de agua caliente. En este hermoso paisaje geológico de carácter calcáreo nos podemos encontrar estalactitas y estalagmitas al aire libre. Ya los romanos conocían la zona y los emperadores construyeron una urbe con un palacio próximo a estas gratificantes y hermosas piscinas termales, su nombre es Hierápolis, Patrimonio de la Humanidad desde 1988, hoy día en ruinas. A las aguas termales de este impresionante conjunto se le atribuyen propiedades curativas.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

O Parque Natural de Mondragó

O Parque Natural Mondragó sitúase na costa surleste de Mallorca nas mariñas do Levante. As especies máis comúns son o cardo mariño, a azucena do mar, o barrón, madreselva, rusco. launea cerviconis, esparragueira, tamarindo, lentiscos, piñeiro mediterráneo, xara, aciñeira, sabinas etc. En canto a fauna as especies máis comúns son o sapo verde, a gambusia, coello de monte, a xineta, gaivota de Audouin, mirlo, ruiseñor, zerrera, cormorán, alcaraván, lirón, abubilla etc. O Parque Natural de Mondragó posúe unha das máis fermosas paisaxes da illa e do arquipélago balear. Está declarado como Zona de Especial Protección para Aves.
Martín Coto Alpande

Galicia: un exemplo de clima atlántico

Localizada ao noroeste da Península Ibérica a carón do Océano Atlántico, Galicia é un bo exemplo de clima temperado atlántico ou oceánico. Caracterízase por unhas precipitacións regulares e abundantes todo o ano, así como por unha alta humidade. e unhas temperaturas frescas no verán e suaves no inverno debido ao efecto equilibrador do mar. Por isto, a amplitude térmica é baixa. Sen embargo, existen diferencias dentro do territorio galego. Nas costas as precipitacións son máis abundantes que no interior, máis seco e con temperaturas máis extremas debido o afastamento do mar. Nas provincias de Lugo e Ourense as xeadas son máis comúns, e as temperaturas do verán máis tórridas. Trátase dun clima oceánico con tendenza á continentalización. A súa vez existen dominios hiperhúmidos noutras áreas xeográficas galegas, tal é o caso da zona de Santiago e da zona situada ó sur das Rías Baixas, lindando co veciño Portugal. Nestas, as precipitacións son moi elevadas, superando a media do resto do territorio.. agás nas áreas montañosas. En canto a vexetación autóctona é de bosque de folla caduca aínda que na actualidade atópase degradado debido ás talas, cultivos e pastoreos centenarios, así como as queimas e incendios descontrolados. No seu lugar aparecen subespecies degradadas como as pradeiras e as landas atlánticas.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Unha das sete maravillas do mundo: Petra

Petra é un importante enclave arqueolóxico en Xordania, ademáis de ser a capital do antigo reino nabateo. O nome de Petra significa pedra, e o seu nome é perfectamente adecuado, non se trata dunha cidade construída con pedra, senón excavada e esculpida en pedra. A cidade nabatea de Petra localízase nun val angosto, ó leste do val de Aravá, que se extende desde o Mar Morto ata o Golfo de Aqaba. Os restos máis célebres son as construccións labradas na mesma rocha do val, en concreto os edificios coñecidos como a Khazneh (A Tesourería) e o Deir (O Monasterio). Petra foi fundada no século VII a. C. polos edomitas, sendo ocupada no século VI a. C. polos nabateos que a fixeron prosperar debido a súa situación na ruta das caravanas que levaban o incienso, as especias e outros produtos de luxo entre Exipto, Siria, Arabia e o sur do Mediterráneo. No século VIII, debido ó cambio nas rutas comerciais e os terremotos sofridos, conduxeron ao abandono da cidade polos seus habitantes. Caeu no olvido e foi redescuberta para o mundo occidental polo explorador suizo J. L. Burckhardt en 1812. No ano 1985 a cidade foi inscrita na lista de Patrimonio Mundial da UNESCO e no ano 2007, Petra forma parte das Novas Sete Maravillas do Mundo.

Olalla Vázquez Carballo

Santorini e o mito da Atlántida

Santorini é unha illa grega que forma parte do arquipélago das Cícladas, situado no Mediterráneo Oriental, no Mar Exeo. Ten carácter volcánico. de feito, é o resultado dunha gran explosión ocorrida nesa área xeográfica no II milenio a.C. Na Historia Antiga foi coñecida como Thera e moitos historiadores a relacionan co mito da Atlántida. A lenda conta que unha gran illa situada no Mediterráneo, unha civilización moi avanzada que mantiña relacións con Exipto e Oriente, foi destruida por un gran terremoto que xerou un gran tsunami, provocando a súa desaparición baixo as augas. A búsqueda da Atlántida centrouse nas illas do Exeo, xa que nos escritos de Platón aparece nomeadae situada "máis alá das columnas de Hércules" (o Estreito de xibraltar) aínda que algúns historiadores a buscaron no Mar Caribe. En calquer caso, o mito desa maravillosa civilización con grandes palacios, xardíns, templos, lagoas e habitada por antepasados dos gregos segue existindo. Atoparase algunha vez?
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

As cataratas do Iguazú

As cataratas do Iguazú cos seus 275 saltos de auga diseminados en forma de media lúa que caen desde 70 metros de altura, son posiblemente, as máis belas do planeta. Foron descubertas por Alvar Núñez Cabeza de Vaca no século XVI. Púxolles o nome de Saltos de Santa María, pero co tempo prevaleceu o seu nome indíxena "Iguazú" ou "Auga grande". As cataratas sitúanse a uns 23 Km da súa desembocadura no río Paraná. Nas cataratas atópanse illas de forma alongada e illotes que fragmentan o río en numerosos brazos, que ó chegar ó barranco, cada un deles da lugar a un salto e ás diferentes alturas e volumes destas belísimas cataratas. Pola chamada Garganta do Demo , un desfiladeiro duns 150 metros de ancho por 700 metros de longo, onde se orixinan múltiples arcos da vella. As cataratas do Iguazú sitúanse na zona fronteiriza entre Arxentina e Brasil, e moi próximas a Paraguay.
Adrián Vázquez Saavedra

Os Picos de Europa

O Parque Nacional dos Picos de Europa sitúase en Asturias. Ten unha superficie de máis de 24000 hectáreas. Limita cos municipios de Amieva, Cangas de Onís, Cabrales e Peñamellera Baja. As especies máis comúns que atopamos son as propias da montaña atlántica, favorecidas por unha elevada humidade e as abundantes precipitacións: a faia, o carballo, o castiñeiro, nogal abedul, avelá, laurel, acebo, enebro, breixo, aciñeira, arce etc. En canto á fauna as especies máis comúns son o oso pardo, o lobo, o gato montés, comadrexas, urogalos, rebecos, tritóns palmeados, troitas, as víboras de Seoane e a ánade real. O Parque dos Picos de Europa foi o primeiro espazo natural protexido de España e dos primeiros de Europa. Contén lagos de orixe glaciar, circos e valles glaciares, depósitos de morrenas e gargantas espectaculares como a de Cares.

Martín Coto Alpande

O clima dun deserto frío: o Gobi

O deserto do Gobi é unha gran rexión desértica situada entre o norte de China e o sur de Mongolia, e está considerado o quinto máis grande do mundo. Rodéano as montañas Altai e as estepas de Mongolia polo norte e a meseta do Tíbet e a chaira chinesa polo surleste. Gobi significa deserto en mongol. Está composto por varias rexións xeográficas basadas nas súas variacións topográficas e algunhas das súas dunas acadan ata 1000 metros de altitude. Históricamente, este deserto destaca pola súa pertenza ao Imperio Mongol, ademáis da localización dalgunhas cidades importantes ao longo da ruta da Seda, donde se atoparon os fósiles máis incribles da historia, incluíndo os primeiros ovos de dinosaurio. No inverno as temperaturas do deserto son moi frías, poden chegar ata os -40º pero normalmente oscilan entre os -25 e os -10º C. No verán a temperatura media é de 25 ºC e hai grandes temporais. En xeral, o deserto ten temperaturas extremas con cambios bruscos e unhas precipitacións anuais escasas en torno a 50-80 mm. Debido a estas condicións só os nómades habitan o deserto buscando nos oasis a fonte indispensable para os seus camelos, cabalos e cabras. No deserto do Gobi hai animais como as gacelas, o turón veteado, o antílope, o asno, o leopardo da neve, lobos etc. Tamén hai arbustos adaptados como o Salsola Paserina e o Artemisia Cana. ESta rexión está moi afectada pola expansión da desertificación debido a factores climáticos e as actividades humanas.
Ánder Castro Fernández

As cataratas Victoria

As cataratas Victoria son un salto de auga do río Zambeze situadas na fronteira de Zambia e Zimbabwe. Sobre elas hai un gran arco de aceiro rematado en 1905. As cataratas están formadas pola caída en picado nunha única vertical dunha sima de 120 m de anchura máxima e esculpida polas augas ao longo dunha meseta de basalto. A meseta pola que discorre o río Zambeze posúe un clima tropical, cunha estación chuviosa que vai desde finais de novembro a principios de abril, e unha estación seca o resto do ano. A auga pulverizada das fervenzas acada ata 400 metros e ás veces ata 800 metros dependendo da estación. Entre setembro e decembro, debido aos baixos niveis de auga, é posible nadar de xeito seguro nunha especie de piscina natural a que se pode chegar a través da illa de Livigstone. Este lugar tan estrano recibe o nome de Devil's Pool, en galego, a piscina do Demo. David Livingtone foi un explorador escocés, bautizou ás cataratas co nome da Raíña Victoria, aínda que son coñecidas na zona como Mosi-oa- Tunya. As cascadas forman parte de dous parques nacionais: o de Mosi-oa-Tunya en Zambia e o das Cataratas Victoria de Zimbabwe. Estas cataratas foron declaradas Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1989 e son unha das maiores atraccións turísticas de África.
Adrián Vázquez Saavedra

El Mar Rojo

Las costas del Mar Rojo se extienden desde el Golfo de Suez hasta la frontera sudanesa. En total cuenta con unos 450.000 km2. Se conocen hasta tres teorias acerca del origen de los nombre; una de ellas es que el mar recibe ese nombre por unas algas de color rojizo (las Trichodesium erithraeum) que se agrupan en grandes plaquetas; otra es que este mar recibe su nombre por las abundantes minas de zafiro de las montañas cercanas; la última es que su nombre se debe a un error de tradución de los textos bíblicos del hebreo al griego. El nivel de salinidad de este mar y la temperatura del agua son altos. El clima que reina en esta hermosa área geográfica es desértico casi en su totalidad. En sus aguas encontramos bonitos corales como la anémona burbuja, la sinullaria, el coral de fuego y el pez lagarto de arna.
J. Alejandro Vázquez Rodríguez

Siberia: un exemplo de clima continental

A extensa chaira siberiana é parte da zona asiática de Rusia. Desde os Urais ata o Pacífico atopamos esta enorme superficie caracterizada por un riguroso clima continental. Este clima é propio dos interiores dos continentes, donde a lonxanía do mar da lugar a unha amplitude térmica moi elevada. É un clima propio do Hemisferio Norte xa que no Hemisferio Sur os continentes non desenvolven a anchura propia dos do Norte, ou sexa, a superficie continental é menor. En Siberia, os invernos son moi fríos, toda a súa estepa atópase xeada; en cambio, os veráns son calorosos. É na primavera cando se produce o desxeo e a vexetación tórnase de verdes increíbles. A chaira siberiana é un territorio que os zares rusos foron colonizando ao longo do século XIX. Coa chegada do ferrocarril inaugurouse no ano 1904 a liña do Transiberiano, un tren que percorre máis de 9000 kilómetros e oito husos horarios e que une Moscú coa cidade de Vladivostok. Rusia era un gran imperio xeado e necesitaba portos para comerciar no Pacífico, Vladivostok cumpriu ese papel. Que gran aventura sería percorrer Siberia nese histórico tren!
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Os climas do mundo

Os climas do mundo son moi variados como podemos ver estes días na clase. Na zona cálida distinguimos ata catro tipos climáticos: o clima ecuatorial, o tropical, un subtipo de tropical que é o monzónico, e o desértico. Na zona temperada diferenciamos entre o mediterráneo, oceánico e continental. Na zona fría atopamos o clima polar, e , de carácter azonal o de montaña. O clima ecuatorial desenvólvese a ámbolos dous lados do Ecuador, na Cunca do Amazonas, a Cunca do río Congo e as illas de Indonesia. O clima tropical abarca as zonas que rodean á area ecuatorial ata os límites dos grandes desertos da Terra (Sahara, Kalahari, Australia) exemplos do clima desértico. O clima monzónico é propio das penínsulas do Indostán e de Indochina, as súas precipitacións son elementais para o cultivo do arroz, base da alimentación destas zonas. Entre os climas temperados, o oceánico localízase nas fachadas dos continentes, o mediterráneo a carón deste mar así como algunha pequena franxa do sur de África, Australia e California. O continental é propio do interior dos continentes (Chairas americanas, leste de Europa, Rusia e Siberia). En canto ós climas fríos salientar o polar na zona do Polo Norte e Sur, e o clima de montaña nas cordilleiras e mesetas máis altas da Terra (Himalaia, Tíbet, Altai, Alpes, Andes etc.)
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Lugares para soñar: As Illas Cíes

As Illas Cíes están situadas á entrada da Ría de Vigo, pertencendo ó concello desta cidade da provincia de Pontevedra. Forman un arquipélago de tres illotes rochosos (Illa de Monteagudo, San Martiño e Faro) e dúas das illas atópanse unidas por unha barra de area que se corresponde á praia de Rodas. As illas foron declaradas Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia en 2002. Na antigüidade foron chamadas Siccae, a presenza de restos arqueolóxicos nos di que a presenza humana é de máis de 3000 anos. Por alí pasaron os romanos que tamén deixaron restos como ánforas, cerámica e un interesante anel de ouro hoxe expostos no Museo de Pontevedra. Hai lendas que falan do paso polas Illas Cíes do mismísimo Xulio César. As Cíes foron testemuñas dos ataques turcos e ingleses hai unhas centurias así como de naufraxios como o Polycomander en 1970 ou de verquidos como o do Prestige en 2002. A pesar destes graves desastres medioambientais que afectaron ás illas hai que dicir que o pasado ano a praia de Rodas foi escollida como a praia máis fermosa do mundo.
Martín Coto Alpande

O parque natural da Baixa Limia e Serra Xurés

O parque natural Baixa-Limia-Serra Xurés está situado na provincia de Ourense, na fronteira con Portugal, e forma parte dos municipios de Entrimo, Lobios e Muiños. Ten unha superficie de case 21.000 hectáreas. Con respecto á flora desta xoia natural as especies máis comúns son as carballeiras, os abedules, acebos, xaestas, eucaliptos de repoboación, toxos, sauces, laureis e incluso os alcornocais. As especies máis comúns son a cabra lusitánica, o oso pardo, a víbora, corzos, xabaríns, poni galego, águila culebrera, corvos, gato montés, lagartos e lagartixas. No parque podomos atopar restos de antigos glaciares con morrenas nos ríos Caldo e Vilameá, ademáis de xacementos de wolframio próximos. Hoxe é Reserva Natural da Biosfera.
Martín Coto Alpande

El volcán Etna

El Etna es un volcán hoy activo situado en la costa este de la isla italiana de Sicilia, localizado entre las provincias de Messina y Catania. Tiene más de 3000 metros de altura, se trata del volcán más grande de Europa. Hace 700000 años el Etna comenzó como un volcán submarino desplazándose hacia el interior, lo dio lugar a la formación de un complejo vulcanismo logrado a través de diferentes erupciones. La actividad volcánica comenzó hace medio millón de años, con erupciones fuera de Sicilia. Las erupciones del Etna se sucedieron llegando a formar varias calderas en su cumbre. No fueron todas iguales, terminaron con un gran cráter que posee un diámetro de más de tres kilómetros.
Laura Varela Cervela

Exipto e o Nilo

Exipto atópase no extremo noroeste do continente africano, posúe costas sobre o Mar Mediterráneo e o Mar Vermello. Limita ó oeste con Libia, ao su con Sudán, ao norte co Mar Mediterráneo e ó leste co Mar Vermello, que o separa de Asia. O deserto do Sahara ocupa a maior parte do territorio de Exipto, aínda que é surcado por un único río: o Nilo, que rega a franxa fértil do país e que foi a fonte de riqueza principal permitindo o desenvolvemento das diferentes culturas ao longo da súa historia. O turismo é a principal fonte de ingresos económicos de Exipto, tanto polos turistas en si mesmos como polas importantes inversións realizadas por cadeas internacionais de hoteles. As tres zonas máis importantes do turismo exipcio son: a capital, O Cairo e arredores, a zona sur e a costa do Mar Vermello na zona do Sinaí, que ofrece unha gran diversidade de fauna e flora acuática.
Lucía Hidalgo Portomeñe

O deserto do Sahara

O deserto do Sahara é o deserto máis cálido e grande do mundo, cuns 9.065.000 km2. Localízase ao norte de África, limita ó leste co Mar Vermello e polo oeste co Océano Atlántico; ao norte coas montañas Atlas e o Mar Mediterráneo. Ten máis de 2.5 millóns de anos. Exténdese polo territorio dos seguintes países: Arxelia, Túnez, Marrocos, Mauritania, Mali, Níxer, Libia, Chad, Exipto, Sudán e polo territorio do Sahara Occidental. As oscilacións climáticas durante os últimos 20000 anos serían a consecuencia das oscilacións e inclinacións do Eixo Terrestre. O Sahara Occidental é un territorio africano situado no deserto do Sahara. a cuestión legal deste territorio e a súa soberanía están aínda por resolver. España descolonizou esta zona en 1976, e desde este ano atópase na súa maior parte sometida a Marrocos. O Frente Polisario intenta recuperar o seu territorio pero xa leva 35 anos de loita xa que Marrocos recebe axuda exterior doutros países. Trátase dunha zona en conflito permanente.
Marina García Diéguez

Un lugar para soñar: as Illas Hawai

Todas as illas de Hawai formáronse pola acción dos volcáns que emerxían do fondo do mar a partir dunha fonte de magma que en Xeoloxía denomínase "punto quente". Esta teoría sostén que a placa tectónica baixo o Océano Pacífico móvese en dirección noroeste, polo que o punto quente mantense de forma estacionaria, creando pouco a pouco novos volcáns. Por iso a maior parte dos volcáns hawaianos permanecen activos hoxe en día. O clima destas paradisíacas illas é o propio dunha zona subtropical pero con temperaturas e humidade menos extremas, debido á acción equilibradora dos ventos alisios. As temperaturas máximas no verán non soen superar os 33ºC e no inverno non descenden polo xeral dos 18ºC. A economía de Hawai baséase no turismo, por iso a poboación traballa de forma maioritaria no sector hosteleiro.

Lucía Hidalgo Portomeñe

As Illas Seichelles: un paraiso tropical

A República das Seichelles é un grupo de 115 illas ubicadas no Océano Índico, ao noroeste de Madagascar, cunha superficie total de 455 Km2. A súa capital é Victoria. Unha das atraccións principais desta cidade é o Xardín Botánico, donde poden observarse exemplares de tartarugas únicas no mundo, por exemplo a tartaruga xigante de Aldabra. Seishelles é o que se coñece como un paraiso tropical, as súas illas conservan a súa beleza natural, con fermosísimas praias e un mar con excelentes condicións para o buceo. Ten un clima tropical con temperaturas que oscilan anualmente entre os 25º e 30º C, con meses moi chuviosos de novembro a maio, que son os que se ven afectados polos ventos monzónicos. O arquipélago das Seichelles divídese en duas ecorrexións: a Selva das Seichelles e o matorral xerófilo das Illas Aldabra.
Marina García Diéguez