A Serra de Ancares

A Serra de Ancares é unha cordilleira situada entre Galicia e Castela-León, ao suroeste da cordillera Cantábrica. Atópase na zona máis oriental da provincia de Lugo e na zona máis occidental da provincia de León, marcando a fronteira das Comunidades Autónomas respectivas. Os cumios máis elevados son Cuiña, Mustallar, Miravelles e os Tres Bispos, non chegando ningún deles aos 2000 metros de altitude. O relevo dos Ancares presenta fracturas nas súas fallas, que é por donde discorren os ríos, afluentes todos do Navia. No seu solo predominan lousas, calcarias, ariscas e cuarcitas. O clima dos Ancares é oceánico de montaña con precipitacións medias ao redor de 2042 mm, e unha temperatura media anual fresca, que oscila en torno aos 8º C. A fauna que podemos atopar son mamíferos como o lobo, o corzo. O oso pardo está xa desaparecido desta serra galega-leonesa. A vexetación que atopamos xunto aos ríos son os salgueiros e ameneiros, así como tamén son frecuentes nas montañas os castiñeiros, freixos, carballos e acivros.Por riba dos 1600 metros de altitude medran os matos, as uceiras nos solos máis pobres e os piornedos nas zonas máis ricas. A construcción típica dos Ancares é a Palloza, cabana de forma circular ou oval que aproveita o máximo a calor para afrontar os fríos invernos da montaña. No ano 2006 a Serra dos Ancares foi declarada Reserva da Biosfera pola UNESCO.
Inés Vázquez Lamazares

El techo del mundo: El Everest

El Everest es la montaña más alta del mundo. Se localiza en la cordillera del Himalaya, en la frontera entre Nepal y el Tíbet (China), y alcanza la altitud de 8848 metros. Su nombre se debe al británico George Everest, que fue el que realizó la primera medición geodésica de la altitud aproximada del pico. El Everest logró ser escalado en 1921, pero resultó un ascenso difícil debido a la fatiga, a la falta de oxígeno y las duras condiciones meteorológicas. Por estos motivos, la cima no fue escalada hasta 1953 por el neozelandés Edmund Hillay y el sherpa Tenzing Norgay. El Everest fue escalado posteriormente en numerosas ocasiones pero se trata de un relieve dificultoso y muy peligroso. Desde la cima se puede observar una panorámica espectacular, se pueden divisar los más de 2000 kilómetros que abarca la cordillera del Himalaya, en la que se encuentran los picos más elevados del planeta. Alcanzar la cima del Everest es y seguirá siendo el reto principal de muchos escaladores.

Alejandro Randulfe García

Un geyser en Islandia

Un geyser es una erupción de agua termal que puede alcanzar muchos metros de altitud.Es una palabra islandesa que significa surtidor. El denominado Geysir o Gran Geysir de Islandia es un buen ejemplo de ello y es el que da nombre a este fenómeno. Se trata del Geyser más antiguo conocido y hubo épocas en las que alcanzaba más de 60 metros de altura. Hoy día se encuentra sin actividad ya que se provocaba su erupción espectacular por medio de piedras y detergentes arrojados a su interior. En las grandes fiestas nacionales islandesas se abusaba de esta práctica, acabando con la actividad del magnífico geyser. Se encuentra en una zona geotermal, con numerosas fumarolas y otras erupciones de agua hirviendo como el visitado Géyser de Strokkur. Este erupciona cada cinco minutos alcanzando 20 o 30 metros de altura, para gran regocijo de los numerosos turistas que lo visitan. Cuando el agua del suelo empieza a moverse y a burbujear es el momento justo para preparar la cámara de fotos y disparar.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Vostok: el clima más frío del planeta

La base Vostok es una estación rusa de investigación situada en la Antártida. Según los registros es el lugar más frío del planeta, llegando a alcanzarse la temperatura absoluta más baja del planeta, -89,2 º C el día 21 de julio de 1983. Se dice que en 1997 alcanzó los -91ºC pero es un dato no confirmado.Las investigaciones en la base abarcan desde la perforación y extracción de núcleos de hielo hasta la magnetometría, esto es el estudio del campo magnético de la Tierra. La base de Vostok se encuentra a 3500 metros de altitud y en ella trabajan 25 científicos e ingenieros durante la estación de verano y tan solo 16 en invierno. La base funciona desde 1957, tras la 2ª expedición de la antigua URSS a la Antártida. Hoy día es dirigida por Rusia, EEUU y Francia. La temperatura media en la zona es de -60º C, oscilando entre los -37º C del mes de enero y los -74 º C del mes de agosto. Las precipitaciones son escasas, con 12 mm anuales en forma de nieve. La vida humana es casi imposible en este medio tan hostil, con tan bajas temperaturas, la elevada altitud y la falta de oxígeno. Vostok es un ejemplo de clima polar extremo.
Jesús Alejandro Vázquez Rodríguez

Pamukkale: Castillos de algodón

Pamukkale se sitúa en Turquía y recibe el nombre de "Castillo de algodón" debido a la apariencia de sus cientos de piscinas escalonadas de travertino y de color blanco producto de la precipitación del calcio del agua termal de la zona. Son cascadas petrificadas situadas en una gran colina que configuran pozas de agua caliente. En este hermoso paisaje geológico de carácter calcáreo nos podemos encontrar estalactitas y estalagmitas al aire libre. Ya los romanos conocían la zona y los emperadores construyeron una urbe con un palacio próximo a estas gratificantes y hermosas piscinas termales, su nombre es Hierápolis, Patrimonio de la Humanidad desde 1988, hoy día en ruinas. A las aguas termales de este impresionante conjunto se le atribuyen propiedades curativas.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

O Parque Natural de Mondragó

O Parque Natural Mondragó sitúase na costa surleste de Mallorca nas mariñas do Levante. As especies máis comúns son o cardo mariño, a azucena do mar, o barrón, madreselva, rusco. launea cerviconis, esparragueira, tamarindo, lentiscos, piñeiro mediterráneo, xara, aciñeira, sabinas etc. En canto a fauna as especies máis comúns son o sapo verde, a gambusia, coello de monte, a xineta, gaivota de Audouin, mirlo, ruiseñor, zerrera, cormorán, alcaraván, lirón, abubilla etc. O Parque Natural de Mondragó posúe unha das máis fermosas paisaxes da illa e do arquipélago balear. Está declarado como Zona de Especial Protección para Aves.
Martín Coto Alpande

Galicia: un exemplo de clima atlántico

Localizada ao noroeste da Península Ibérica a carón do Océano Atlántico, Galicia é un bo exemplo de clima temperado atlántico ou oceánico. Caracterízase por unhas precipitacións regulares e abundantes todo o ano, así como por unha alta humidade. e unhas temperaturas frescas no verán e suaves no inverno debido ao efecto equilibrador do mar. Por isto, a amplitude térmica é baixa. Sen embargo, existen diferencias dentro do territorio galego. Nas costas as precipitacións son máis abundantes que no interior, máis seco e con temperaturas máis extremas debido o afastamento do mar. Nas provincias de Lugo e Ourense as xeadas son máis comúns, e as temperaturas do verán máis tórridas. Trátase dun clima oceánico con tendenza á continentalización. A súa vez existen dominios hiperhúmidos noutras áreas xeográficas galegas, tal é o caso da zona de Santiago e da zona situada ó sur das Rías Baixas, lindando co veciño Portugal. Nestas, as precipitacións son moi elevadas, superando a media do resto do territorio.. agás nas áreas montañosas. En canto a vexetación autóctona é de bosque de folla caduca aínda que na actualidade atópase degradado debido ás talas, cultivos e pastoreos centenarios, así como as queimas e incendios descontrolados. No seu lugar aparecen subespecies degradadas como as pradeiras e as landas atlánticas.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Unha das sete maravillas do mundo: Petra

Petra é un importante enclave arqueolóxico en Xordania, ademáis de ser a capital do antigo reino nabateo. O nome de Petra significa pedra, e o seu nome é perfectamente adecuado, non se trata dunha cidade construída con pedra, senón excavada e esculpida en pedra. A cidade nabatea de Petra localízase nun val angosto, ó leste do val de Aravá, que se extende desde o Mar Morto ata o Golfo de Aqaba. Os restos máis célebres son as construccións labradas na mesma rocha do val, en concreto os edificios coñecidos como a Khazneh (A Tesourería) e o Deir (O Monasterio). Petra foi fundada no século VII a. C. polos edomitas, sendo ocupada no século VI a. C. polos nabateos que a fixeron prosperar debido a súa situación na ruta das caravanas que levaban o incienso, as especias e outros produtos de luxo entre Exipto, Siria, Arabia e o sur do Mediterráneo. No século VIII, debido ó cambio nas rutas comerciais e os terremotos sofridos, conduxeron ao abandono da cidade polos seus habitantes. Caeu no olvido e foi redescuberta para o mundo occidental polo explorador suizo J. L. Burckhardt en 1812. No ano 1985 a cidade foi inscrita na lista de Patrimonio Mundial da UNESCO e no ano 2007, Petra forma parte das Novas Sete Maravillas do Mundo.

Olalla Vázquez Carballo

Santorini e o mito da Atlántida

Santorini é unha illa grega que forma parte do arquipélago das Cícladas, situado no Mediterráneo Oriental, no Mar Exeo. Ten carácter volcánico. de feito, é o resultado dunha gran explosión ocorrida nesa área xeográfica no II milenio a.C. Na Historia Antiga foi coñecida como Thera e moitos historiadores a relacionan co mito da Atlántida. A lenda conta que unha gran illa situada no Mediterráneo, unha civilización moi avanzada que mantiña relacións con Exipto e Oriente, foi destruida por un gran terremoto que xerou un gran tsunami, provocando a súa desaparición baixo as augas. A búsqueda da Atlántida centrouse nas illas do Exeo, xa que nos escritos de Platón aparece nomeadae situada "máis alá das columnas de Hércules" (o Estreito de xibraltar) aínda que algúns historiadores a buscaron no Mar Caribe. En calquer caso, o mito desa maravillosa civilización con grandes palacios, xardíns, templos, lagoas e habitada por antepasados dos gregos segue existindo. Atoparase algunha vez?
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

As cataratas do Iguazú

As cataratas do Iguazú cos seus 275 saltos de auga diseminados en forma de media lúa que caen desde 70 metros de altura, son posiblemente, as máis belas do planeta. Foron descubertas por Alvar Núñez Cabeza de Vaca no século XVI. Púxolles o nome de Saltos de Santa María, pero co tempo prevaleceu o seu nome indíxena "Iguazú" ou "Auga grande". As cataratas sitúanse a uns 23 Km da súa desembocadura no río Paraná. Nas cataratas atópanse illas de forma alongada e illotes que fragmentan o río en numerosos brazos, que ó chegar ó barranco, cada un deles da lugar a un salto e ás diferentes alturas e volumes destas belísimas cataratas. Pola chamada Garganta do Demo , un desfiladeiro duns 150 metros de ancho por 700 metros de longo, onde se orixinan múltiples arcos da vella. As cataratas do Iguazú sitúanse na zona fronteiriza entre Arxentina e Brasil, e moi próximas a Paraguay.
Adrián Vázquez Saavedra

Os Picos de Europa

O Parque Nacional dos Picos de Europa sitúase en Asturias. Ten unha superficie de máis de 24000 hectáreas. Limita cos municipios de Amieva, Cangas de Onís, Cabrales e Peñamellera Baja. As especies máis comúns que atopamos son as propias da montaña atlántica, favorecidas por unha elevada humidade e as abundantes precipitacións: a faia, o carballo, o castiñeiro, nogal abedul, avelá, laurel, acebo, enebro, breixo, aciñeira, arce etc. En canto á fauna as especies máis comúns son o oso pardo, o lobo, o gato montés, comadrexas, urogalos, rebecos, tritóns palmeados, troitas, as víboras de Seoane e a ánade real. O Parque dos Picos de Europa foi o primeiro espazo natural protexido de España e dos primeiros de Europa. Contén lagos de orixe glaciar, circos e valles glaciares, depósitos de morrenas e gargantas espectaculares como a de Cares.

Martín Coto Alpande

O clima dun deserto frío: o Gobi

O deserto do Gobi é unha gran rexión desértica situada entre o norte de China e o sur de Mongolia, e está considerado o quinto máis grande do mundo. Rodéano as montañas Altai e as estepas de Mongolia polo norte e a meseta do Tíbet e a chaira chinesa polo surleste. Gobi significa deserto en mongol. Está composto por varias rexións xeográficas basadas nas súas variacións topográficas e algunhas das súas dunas acadan ata 1000 metros de altitude. Históricamente, este deserto destaca pola súa pertenza ao Imperio Mongol, ademáis da localización dalgunhas cidades importantes ao longo da ruta da Seda, donde se atoparon os fósiles máis incribles da historia, incluíndo os primeiros ovos de dinosaurio. No inverno as temperaturas do deserto son moi frías, poden chegar ata os -40º pero normalmente oscilan entre os -25 e os -10º C. No verán a temperatura media é de 25 ºC e hai grandes temporais. En xeral, o deserto ten temperaturas extremas con cambios bruscos e unhas precipitacións anuais escasas en torno a 50-80 mm. Debido a estas condicións só os nómades habitan o deserto buscando nos oasis a fonte indispensable para os seus camelos, cabalos e cabras. No deserto do Gobi hai animais como as gacelas, o turón veteado, o antílope, o asno, o leopardo da neve, lobos etc. Tamén hai arbustos adaptados como o Salsola Paserina e o Artemisia Cana. ESta rexión está moi afectada pola expansión da desertificación debido a factores climáticos e as actividades humanas.
Ánder Castro Fernández

As cataratas Victoria

As cataratas Victoria son un salto de auga do río Zambeze situadas na fronteira de Zambia e Zimbabwe. Sobre elas hai un gran arco de aceiro rematado en 1905. As cataratas están formadas pola caída en picado nunha única vertical dunha sima de 120 m de anchura máxima e esculpida polas augas ao longo dunha meseta de basalto. A meseta pola que discorre o río Zambeze posúe un clima tropical, cunha estación chuviosa que vai desde finais de novembro a principios de abril, e unha estación seca o resto do ano. A auga pulverizada das fervenzas acada ata 400 metros e ás veces ata 800 metros dependendo da estación. Entre setembro e decembro, debido aos baixos niveis de auga, é posible nadar de xeito seguro nunha especie de piscina natural a que se pode chegar a través da illa de Livigstone. Este lugar tan estrano recibe o nome de Devil's Pool, en galego, a piscina do Demo. David Livingtone foi un explorador escocés, bautizou ás cataratas co nome da Raíña Victoria, aínda que son coñecidas na zona como Mosi-oa- Tunya. As cascadas forman parte de dous parques nacionais: o de Mosi-oa-Tunya en Zambia e o das Cataratas Victoria de Zimbabwe. Estas cataratas foron declaradas Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1989 e son unha das maiores atraccións turísticas de África.
Adrián Vázquez Saavedra

El Mar Rojo

Las costas del Mar Rojo se extienden desde el Golfo de Suez hasta la frontera sudanesa. En total cuenta con unos 450.000 km2. Se conocen hasta tres teorias acerca del origen de los nombre; una de ellas es que el mar recibe ese nombre por unas algas de color rojizo (las Trichodesium erithraeum) que se agrupan en grandes plaquetas; otra es que este mar recibe su nombre por las abundantes minas de zafiro de las montañas cercanas; la última es que su nombre se debe a un error de tradución de los textos bíblicos del hebreo al griego. El nivel de salinidad de este mar y la temperatura del agua son altos. El clima que reina en esta hermosa área geográfica es desértico casi en su totalidad. En sus aguas encontramos bonitos corales como la anémona burbuja, la sinullaria, el coral de fuego y el pez lagarto de arna.
J. Alejandro Vázquez Rodríguez

Siberia: un exemplo de clima continental

A extensa chaira siberiana é parte da zona asiática de Rusia. Desde os Urais ata o Pacífico atopamos esta enorme superficie caracterizada por un riguroso clima continental. Este clima é propio dos interiores dos continentes, donde a lonxanía do mar da lugar a unha amplitude térmica moi elevada. É un clima propio do Hemisferio Norte xa que no Hemisferio Sur os continentes non desenvolven a anchura propia dos do Norte, ou sexa, a superficie continental é menor. En Siberia, os invernos son moi fríos, toda a súa estepa atópase xeada; en cambio, os veráns son calorosos. É na primavera cando se produce o desxeo e a vexetación tórnase de verdes increíbles. A chaira siberiana é un territorio que os zares rusos foron colonizando ao longo do século XIX. Coa chegada do ferrocarril inaugurouse no ano 1904 a liña do Transiberiano, un tren que percorre máis de 9000 kilómetros e oito husos horarios e que une Moscú coa cidade de Vladivostok. Rusia era un gran imperio xeado e necesitaba portos para comerciar no Pacífico, Vladivostok cumpriu ese papel. Que gran aventura sería percorrer Siberia nese histórico tren!
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Os climas do mundo

Os climas do mundo son moi variados como podemos ver estes días na clase. Na zona cálida distinguimos ata catro tipos climáticos: o clima ecuatorial, o tropical, un subtipo de tropical que é o monzónico, e o desértico. Na zona temperada diferenciamos entre o mediterráneo, oceánico e continental. Na zona fría atopamos o clima polar, e , de carácter azonal o de montaña. O clima ecuatorial desenvólvese a ámbolos dous lados do Ecuador, na Cunca do Amazonas, a Cunca do río Congo e as illas de Indonesia. O clima tropical abarca as zonas que rodean á area ecuatorial ata os límites dos grandes desertos da Terra (Sahara, Kalahari, Australia) exemplos do clima desértico. O clima monzónico é propio das penínsulas do Indostán e de Indochina, as súas precipitacións son elementais para o cultivo do arroz, base da alimentación destas zonas. Entre os climas temperados, o oceánico localízase nas fachadas dos continentes, o mediterráneo a carón deste mar así como algunha pequena franxa do sur de África, Australia e California. O continental é propio do interior dos continentes (Chairas americanas, leste de Europa, Rusia e Siberia). En canto ós climas fríos salientar o polar na zona do Polo Norte e Sur, e o clima de montaña nas cordilleiras e mesetas máis altas da Terra (Himalaia, Tíbet, Altai, Alpes, Andes etc.)
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Lugares para soñar: As Illas Cíes

As Illas Cíes están situadas á entrada da Ría de Vigo, pertencendo ó concello desta cidade da provincia de Pontevedra. Forman un arquipélago de tres illotes rochosos (Illa de Monteagudo, San Martiño e Faro) e dúas das illas atópanse unidas por unha barra de area que se corresponde á praia de Rodas. As illas foron declaradas Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia en 2002. Na antigüidade foron chamadas Siccae, a presenza de restos arqueolóxicos nos di que a presenza humana é de máis de 3000 anos. Por alí pasaron os romanos que tamén deixaron restos como ánforas, cerámica e un interesante anel de ouro hoxe expostos no Museo de Pontevedra. Hai lendas que falan do paso polas Illas Cíes do mismísimo Xulio César. As Cíes foron testemuñas dos ataques turcos e ingleses hai unhas centurias así como de naufraxios como o Polycomander en 1970 ou de verquidos como o do Prestige en 2002. A pesar destes graves desastres medioambientais que afectaron ás illas hai que dicir que o pasado ano a praia de Rodas foi escollida como a praia máis fermosa do mundo.
Martín Coto Alpande

O parque natural da Baixa Limia e Serra Xurés

O parque natural Baixa-Limia-Serra Xurés está situado na provincia de Ourense, na fronteira con Portugal, e forma parte dos municipios de Entrimo, Lobios e Muiños. Ten unha superficie de case 21.000 hectáreas. Con respecto á flora desta xoia natural as especies máis comúns son as carballeiras, os abedules, acebos, xaestas, eucaliptos de repoboación, toxos, sauces, laureis e incluso os alcornocais. As especies máis comúns son a cabra lusitánica, o oso pardo, a víbora, corzos, xabaríns, poni galego, águila culebrera, corvos, gato montés, lagartos e lagartixas. No parque podomos atopar restos de antigos glaciares con morrenas nos ríos Caldo e Vilameá, ademáis de xacementos de wolframio próximos. Hoxe é Reserva Natural da Biosfera.
Martín Coto Alpande

El volcán Etna

El Etna es un volcán hoy activo situado en la costa este de la isla italiana de Sicilia, localizado entre las provincias de Messina y Catania. Tiene más de 3000 metros de altura, se trata del volcán más grande de Europa. Hace 700000 años el Etna comenzó como un volcán submarino desplazándose hacia el interior, lo dio lugar a la formación de un complejo vulcanismo logrado a través de diferentes erupciones. La actividad volcánica comenzó hace medio millón de años, con erupciones fuera de Sicilia. Las erupciones del Etna se sucedieron llegando a formar varias calderas en su cumbre. No fueron todas iguales, terminaron con un gran cráter que posee un diámetro de más de tres kilómetros.
Laura Varela Cervela

Exipto e o Nilo

Exipto atópase no extremo noroeste do continente africano, posúe costas sobre o Mar Mediterráneo e o Mar Vermello. Limita ó oeste con Libia, ao su con Sudán, ao norte co Mar Mediterráneo e ó leste co Mar Vermello, que o separa de Asia. O deserto do Sahara ocupa a maior parte do territorio de Exipto, aínda que é surcado por un único río: o Nilo, que rega a franxa fértil do país e que foi a fonte de riqueza principal permitindo o desenvolvemento das diferentes culturas ao longo da súa historia. O turismo é a principal fonte de ingresos económicos de Exipto, tanto polos turistas en si mesmos como polas importantes inversións realizadas por cadeas internacionais de hoteles. As tres zonas máis importantes do turismo exipcio son: a capital, O Cairo e arredores, a zona sur e a costa do Mar Vermello na zona do Sinaí, que ofrece unha gran diversidade de fauna e flora acuática.
Lucía Hidalgo Portomeñe

O deserto do Sahara

O deserto do Sahara é o deserto máis cálido e grande do mundo, cuns 9.065.000 km2. Localízase ao norte de África, limita ó leste co Mar Vermello e polo oeste co Océano Atlántico; ao norte coas montañas Atlas e o Mar Mediterráneo. Ten máis de 2.5 millóns de anos. Exténdese polo territorio dos seguintes países: Arxelia, Túnez, Marrocos, Mauritania, Mali, Níxer, Libia, Chad, Exipto, Sudán e polo territorio do Sahara Occidental. As oscilacións climáticas durante os últimos 20000 anos serían a consecuencia das oscilacións e inclinacións do Eixo Terrestre. O Sahara Occidental é un territorio africano situado no deserto do Sahara. a cuestión legal deste territorio e a súa soberanía están aínda por resolver. España descolonizou esta zona en 1976, e desde este ano atópase na súa maior parte sometida a Marrocos. O Frente Polisario intenta recuperar o seu territorio pero xa leva 35 anos de loita xa que Marrocos recebe axuda exterior doutros países. Trátase dunha zona en conflito permanente.
Marina García Diéguez

Un lugar para soñar: as Illas Hawai

Todas as illas de Hawai formáronse pola acción dos volcáns que emerxían do fondo do mar a partir dunha fonte de magma que en Xeoloxía denomínase "punto quente". Esta teoría sostén que a placa tectónica baixo o Océano Pacífico móvese en dirección noroeste, polo que o punto quente mantense de forma estacionaria, creando pouco a pouco novos volcáns. Por iso a maior parte dos volcáns hawaianos permanecen activos hoxe en día. O clima destas paradisíacas illas é o propio dunha zona subtropical pero con temperaturas e humidade menos extremas, debido á acción equilibradora dos ventos alisios. As temperaturas máximas no verán non soen superar os 33ºC e no inverno non descenden polo xeral dos 18ºC. A economía de Hawai baséase no turismo, por iso a poboación traballa de forma maioritaria no sector hosteleiro.

Lucía Hidalgo Portomeñe

As Illas Seichelles: un paraiso tropical

A República das Seichelles é un grupo de 115 illas ubicadas no Océano Índico, ao noroeste de Madagascar, cunha superficie total de 455 Km2. A súa capital é Victoria. Unha das atraccións principais desta cidade é o Xardín Botánico, donde poden observarse exemplares de tartarugas únicas no mundo, por exemplo a tartaruga xigante de Aldabra. Seishelles é o que se coñece como un paraiso tropical, as súas illas conservan a súa beleza natural, con fermosísimas praias e un mar con excelentes condicións para o buceo. Ten un clima tropical con temperaturas que oscilan anualmente entre os 25º e 30º C, con meses moi chuviosos de novembro a maio, que son os que se ven afectados polos ventos monzónicos. O arquipélago das Seichelles divídese en duas ecorrexións: a Selva das Seichelles e o matorral xerófilo das Illas Aldabra.
Marina García Diéguez

Petra, unha cidade no deserto

Petra é unha cidade que se atopa no deserto de Xordania. Foi construida por un pobo, os nabateos, no ano 300 a.C. As arquitecturas forman parte das paredes rochosas do val e a cor rosada das súas arquitecturas débese á arenisca da zona. A cidade intégrase nun fermoso deserto pedregoso. A Fachada do Tesouro é a construcción máis emblemática do conxunto de Petra. A ela se accede a través dun longo e angosto desfiladeiro (o Sig) que ofrece ó espectador, de xeito repentino, esta maravillosa visión. Foi o explorador Burkhardt quen a deu a coñecer a Occidente no ano 1812. A película "Indiana Jones e a última Cruzada" foi rodada en Petra. Desde 1985 a cidade dos nabateos é Patrimonio da UNESCO. Hoxe en día está considerada como unha das sete maravillas do mundo, sendo a máis votada para ocupar este título.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

Herculano: una ciudad sepultada

Herculano era una antigua ciudad romana de la región de Campania, hoy en ruinas, que en su día fue más pequeña y rica que Pompeya. Ambas ciudades son conocidas por haber sido sepultadas por las cenizas de la erupción del Vesubio el 24 de agosto del año 79. Muchos de sus habitantes murieron debido al flujo piroclástico de la erupción, de esta forma, la ceniza modeló sus cuerpos con la postura que éstos tenían en el momento de su muerte. Herculano poseía una excelente pesca, numerosos viñedos y unas hermosas vistas al mar, por lo que esta ciudad se convirtió en una zona elegida para el veraneo de los acaudalados romanos. Las excavaciones comenzaron en la actual Ercolano, cerca de Nápoles, en 1738. A finales del XVIII comenzaron a ponerse de moda los motivos de Herculano en una gran diversidad de objetos, en pinturas murales, mesas, quemadores de perfume y en tazas de té. Las excavaciones realizadas en los años 90 del siglo XX en el área del puerto sacaron a la luz más de 200 esqueletos de diversas edades, sexos y condición social. Sólamente se ha excavado una pequeña parte de la ciudad, pero se sabe que era una ciudad moderna, con casas construidas a la última moda y con áreas de entretenimiento. Muchas de las edificaciones eran casas de vacaciones de personas de alta condición social y nos muestran muebles y estructuras que se han conservado. La más famosa de las lujosas villas es la Villa de los Papiros, lugar de retiro, con vistas al mar de Lucio Calpurnio Piso Caesomnio, suegro de Julio César.
Olalla Vázquez Carballo

O río Nilo

O río Nilo é o maior río de África ademáis de ser considerado tradicionalmente o río máis longo do mundo. Sen embargo, estudos recentes redefiniron o nacemento do río Amazonas no sur do Perú en lugar do norte polo que agora é considerado como o máis longo do planeta. Nace en Burundi, no Lago victoria, a súa fonte mías afastada, e ten dous afluentes principais: o Nilo Branco e o Nilo Azul. O primeiro atravesa os Grandes Lagos de África, tendo a súa fonte principal en Ruanda, fluindo por Tanzania, o Lago Victoria, Uganda e Sudán. O Nilo Azul comeza no Lago Tana, en Etiopía e flúe ao longo do sureste de Sudán. Ámbolos dous atópanse preto da capital sudanesa. A parte norte do río flúe case completamente polo deserto, entre Sudán e Exipto, un país cuxa civilización dependeu do río dende hai miles de anos. A maior parte da poboación de Exipto e todas as súas cidades, a excepción das do Delta e os oasis, atópanse ao longo do val do río Nilo, ao norte de Assuán, e a maioría dos lugares de interese cultural e histórico, áchanse ao longo das ribeiras do río. A desembocadura do Nilo conforma un gran delta no Mar Mediterráneo. No Antigo Exipto as inundacións do Nilo, que desbordaba cada ano, foron a base da agricultura. Os exipcios cultivaban trigo, cebada e liño. O río tamén constituía unha fonte de pesca, ademáis de papiro e vía de mercadorías. Todo isto contribuía á estabilidade económica do país. O Nilo era tamén unha fonte espiritual, un deus controlaba xunto ao faraón as enchentes anuais, base do sustento da civilización. Simbolizaba a vía da vida cara a morte.
Adrián Vázquez Saavedra

O Gran Cañón do Colorado

O Gran Cañón do Colorado sitúase en Norteamérica, no estado de Arizona en EEUU. Comeza en Lee´s Ferry e remata onde o río cruza con Grand Wash Fault, cerca do Lago Mead. Foi formándose debido a erosión ocasionada polo rio Colorado ó longo de millóns de anos, uns 2000, chegando a alcanzar na actualidade unha anchura de 446 Km de lonxitude contando con cordilleiras de entre 6 e 29 km de ancho. Chega a ter un kilómetro e medio de profundidade deixando á luz estratos paleozoicos, moi antigos, de entre e 545 e 248 millóns de anos de antigüidade. O Gran Cañón está incluido na súa maior parte no Parque Nacional do Gran Cañón. A súa extensión e de algo máis de 4900 Km2 e é dos parques máis antigos dos EEUU. Foi nomeado Monumento Nacional en 1908 e convértese en Parque Nacional en 1919, evitando así a construcción de encoros e presas no curso do río conservando a paisaxe natural do lugar. Por último en 1979 foi declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.
Jesús Rodríguez Varela

O Vesubio: un volcán en activo

O Vesubio é un volcán activo situado na Bahía de Nápoles, a uns 9 Km de distancia desta cidade. A súa altura é de 1871 metros e se localiza ao sur da cadea principal dos Montes Apeninos. É famoso pola erupción do 24 de agosto do ano 79, no que foron sepultadas as cidades antigas de Pompeia e Herculano. Despois daquela erupción o volcán volveu estoupar en máis ocasións. É un dos volcáns máis perigosos do mundo, xa que ao seu redor viven máis de tres millóns de persoas. O Vesubio formouse como resultado da colisión de dúas placas tectónicas, a africana e a euroasiática, a primeira foi forzada por debaixo da segunda, chegando a moita profundidade baixo a corteza terrestre ata fundirse formando magma. O magma, ó ser máis denso que a rocha sólida o seu redor, é empurrado hacia arriba, rachando a superficir da Terra e formando así o volcán. O Vesubio é famoso pola erupción xa antes citada; a que sepultou no século I as cidades de Pompeya e Herculano. A cinza favoreceu enormemente a conservación dos restos. AS excavacións do século XVIII permitiron estudar a cultura romana e a vida cotiá da antigüidade. A descripción dos feitos por Plinio el Joven, que fou un observados directo do acontecemento, deu lugar a que os volcáns semellantes ó Vesubio foran denominadas plinianos.
Sergio Vilar Ojea

O río Ganxes

O Ganxes é un dos grandes ríos do subcontinente indio, flue en dirección leste desde o norte da India atravesando a chaira do Ganxes ata Bangladesh. Nace no Himalaia e, tras percorrer máis de 2000 km desemboca formando o maior delta do mundo no Golfo de Bengala. A profundidade media do río é de 16 metros e a máxima é de 30 metros. A conca do Ganxes, co seu solo fértil, é clave para a producción agrícola da India e de Bangladesh. O Ganxes e os seus afluentes son unha fonte de irrigación para cultivos como o arroz, a cana de azucre, as lentellas, as patacas e o trigo. Nas bancadas do río, a presenza de pantanos e lagos favorecen outros cultivos como as legumes, pimenta, mostaza, sésamo ou iute. O río tamén ofrece zonas de pesca. O turismo é outra das actividades relacionadas co río, xa que tres cidades sagradas sitúanse nas súas beiras: Hariwqad, Allahabah e Benarés, que atraen a miles de pelegríns. No río habitan duas especies de golfiños; o golfiño do Ganxes e o golfiño Irawaddy. Tamén atopamos unha estrana especie de tiburón, o "Gliphys gangeticus". Ao longo do río atópanse lugares sagrados para os hindues, xa que sempre foi adorado como a deusa Ganga, madrastra do deus da guerra. Os hindues pensan que cada inmersión no río serve para expiar un pecado. No Ganxes depositan as cinzas dos seus defuntos e realizan peregrinacións para bañarse e meditar nas súas beiras. Según as crenzas, o deus Brahmá creou o río a partires da suor que recolleu do pé do deus Vishnú. Históricamente o Ganxes foi moi importante e moitas das antigas capitais imperiais , Calcuta e Kara.situáronse nas súas ribeiras. A contaminación do río incrementouse de forma alarmante nos últimos anos. Todos os intentos de limpeza fracasaron. Por último, omo curiosidade, comentar que as cinzas de George Harrison, un ex membro dos Beatles que morreu en 2001, foron depositadas neste gran río da India: o Ganxes

Ánder Castro Fernández

El Mar Muerto

El Mar Muerto es un lago salado situado a más de 400 metros bajo el nivel del mar, entre Israel, Jordania y los territorios palestinos. Es el lugar más bajo de la Tierra, atravesado por el río Jordán. Tiene 75 metros de largo y 15 km de ancho, con una superficie aproximada de 620 km cuadrados. Recibe agua del Jordán y de las escasísimas precipitaciones de la zona. La evaporación es muy elevada, de hecho, hace 65 años la superficie del lago era casi el doble de la de hoy. En menos de 100 años tendrá una extensión mucho menor. la costa, por lo tanto, queda cada vez más alejada del Mar Muerto. ESte mar es diez veces más salado que los océanos, por lo que ningún ser vivo habita en él, salvo algunas bacterias. La elevada salinidad impide al ser humano hundirse en sus aguas más de dos horas debido a la deshidrateción consecuente. La salinidad produce el curioso fenómeno de flotar sin ningún esfuerzo. El Mar Muerto es muy rico en sales minerales que se comercializan en todo el mundo. Este está ligado a la historia bíblica, allí se encontraron los escritos de un publo, que hoy se conocen como los manuscritos del Mar Muerto. Constituyen un importante hallazgo arqueológico ya que son una colección de textos hebreos y arameos mil años más antiguos que cualquier otro texto hebreo.
Lucía Hidalgo Portomeñe y Diego Blanco Sandá

As cataratas do Niágara

As cataratas do Niágara son un grupo de cascadas situadas en América do Norte, na fronteira oriental entre os EEUU e Canadá. Son as chamadas "Cataratas Canadienses", as "Lupas Americanas" e as denominadas "Velo de Noiva". O primeiro europeo que chegou á zona foi Samuel Champlain en 1604, sen embargo, nunca chegou a velas, aínda que si foron mencionadas no seu diario. O naturalista Pehr Kalm fixo a primeira descripción das cataratas no século XVIII, aínda que os historiadores afirman que foi o padre Louis Hennepin quen as descubriu moito antes, no século XVII, xunto co explorador René Cavalier de la Salle. Las cataratas teñen máis de 50 metros de altura, unha anchura de cerca de mil metros e cun volumen de 2800 metros cúbicos por segundo de media. É pola noite cando resultan máis admirables xa que posúen luces artificiais que as iluminan. No lado canadiense hai unhas plataformas no Parque Raíña Victoria que ofrecen unha vista espectacular, ademáis existen sendeiros para os excursionistas que conducen a lugares que producen a ilusión óptica de estar baixo as cataratas. No lado estadounidense os visitantes poden observar as cascadas desde moi cerca desde a chamada Cova dos Ventos. A vista máis elevada para a contemplación desta maravilla natural é desde a Torre Skylon en Toronto. As Niágara Falls reciben miles de visitantes cada ano.
Martín Coto Alpande

El desastre de Pompeya

En el año 79 d.C. Pompeya era una ciudad pequeña, de unos 15.000 habitantes, pero de bastante importancia en la época. Su historia se remonta a la época etrusca, y sus ciudadanos eran descendientes de los pueplos prerromanos y de los colonos romanos. Cerca de la ciudad, se halla el Vesubio, a unos 9 km de la cima de este volcán y a seis km de otra ciudad, una villa de veraneo llamada Herculano. La zona sufrió temblores de tierra y los manantiales se secaron en los momentos previos a la gran explosión volcánica del Vesubio. El 24 de agosto, poco después de mediodía, se produjo el acontecimiento, y, a media tarde, Pompeya quedó enterrada bajo varios metros de piedra pómez y ceniza procedentes del volcán. Herculano fue arrollada por una gran cantidad de lava que taponó la salida al mar debido a la formación de un gran muro de material ardiente solidificado. Los detalles de estos hechos los conocemos bien gracias al testimonio de Plinio el Joven. Muchos habitantes de Pompeya consiguieron huir, sin embargo fallecieron unas 2000 personas aplastadas y asfixiadas por los gases o por las cenizas. Con las excavaciones del siglo XIX se mostró al mundo la historia de un momento preciso de la vida cotidiana de hace ya hoy 2000 años: cómo vivían los pompeyanos, cómo eran sus calles, sus lugares de ocio (termas, teatro, foro...), sus templos, sus tiendas y tabernas etc. Unos momentos de la realidad conservados bajo las cenizas.
Marina García Diéguez

Auroras boreais

A Aurora Boreal é un fenómeno que aparece no ceo no Polo Norte e nas zonas próximas a éste. No Hemisferio sur recibe o nome de Aurora Austra. É visible durante gran parte do ano, aínda que é máis probable nos meses comprendidos entre outubro e marzo, xa que a temperatura é moi baixa, un das condicións que favorecen a aparición deste fenómeno.Prodúcese cando partículas solares chocan co campo magnético da terra na atmósfera, dando lugar a unha luz en forma de arco ou en ondas de diversas cores durante minutos ou incluso horas. O osíxeno é o responsable das cores: verde, amarelo, vermello ou violeta. Eu tiven a gran sorte de contemplar este fenómeno en Islandia, no ceo de Keflavik, moi cerca da capital do país, Reykjavik. Foi espectacular, era de cor verde e a súa forma variaba case constantemente. Naquel momento déronse as condicións necesarias para observar este fermosos fenómeno: ía moitísimo frío, o ceo estaba despexado, eran as doce da noite (a hora na que as auroras brilan máis, parece ser) as luces da cidade quedaban algo lonxe...Foi un momento emocionante, foi a noite que me despedín daquela fría e misteriosa illa, donde Julio Verne inicia a viaxe ó centro da Terra.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

A Antártida

A Antártida é coñecida como o sexto continente. Sitúase no hemisferio austral e o seu centro coincide co Polo Sur. A súa superficie é de 13.177.000 Km2 e o seu perímetro é moi irregular. O clima da Antártida é moi extremo, a media de inverno é de aproximadamente 50º baixo cero e no verán, estación case inexistente, é de 20º por debaixo de cero. É un continente tan inhóspito que repele todas as especies vexetais, a excepción dalgúns tipos de liques. Os animais daquela terra son os pingüinos, as focas e as baleas. O descubridor da Antártida foi o capitán Cook, as primeiras expedicións foron a cargo do francés Dumont d'Urville e do británico Ross. A principios do século XX Admundssen acadou o Polo Sur. No continente de xeo non ten unha poboación fixa, tan só existen nel bases científicas e pesqueiras de xeito temporal. O territorio da Antártida non pertence a ningún estado soberanía, é tratado coma unha reserva natural consagrada á ciencia e a paz.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro